“Όταν ένας λύκος χάνει μια μάχη με έναν άλλο λύκο και συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να κερδίσει, προσφέρει ήρεμα τη σφαγίτιδα φλέβα του στον αντίπαλό του σαν να λέει, ‘Έχασα, ας το τελειώσουμε! “.
Γράφει η Νικολέτα Καβαθά
Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, συμβαίνει κάτι απίστευτο: ο λύκος που κέρδισε γίνεται κάπως παράλυτος. Για χιλιάδες χρόνια, ακαταμάχητες δυνάμεις τον εμποδίζουν να σκοτώσει αυτόν που έχει το μυαλό να παραδεχτεί ταπεινά την ήττα του. Ένας βασικός μηχανισμός ενσωματωμένος στο DNA ή περισσότερο σταματά τον λύκο που κερδίζει και του υπενθυμίζει ότι το είδος είναι πιο σημαντικό από την ευχαρίστηση από την εξάλειψη ενός αντιπάλου. Στον κόσμο των λύκων, κανείς δεν αποκαλεί έναν λύκο που έχει αντιμετωπίσει την ήττα, δειλό. Κανείς δεν καταδικάζει αυτόν που θα μπορούσε να είχε σκοτώσει αλλά απέκτησε τον εαυτό του. Απλά δεν υπάρχει νικητής.
Δύο λύκοι χωρίζουν οι δρόμοι τους και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται. Μακάρι οι άνθρωποι να μάθαιναν από τους λύκους αντί να αλληλοσκοτώνονται για αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια, χρήματα και δύναμη! Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται παρατηρώντας τη γλώσσα της φύσης.
