Φοράς το άσπρο παντελονάκι

Σου μοιάζει σαν ατενίζεις τον πελαγίσιο ουρανό…

Ακροβατώντας ξανά στον λαβύρινθο της ύπαρξής σου

Κάνω να σε αγγίξω μα και πάλι χάνεσαι, έτσι λευκό που είσαι σ’ατενίζω μονάχα σαν Φως στο Φως.

Δεν υπάρχει σύγκριση

Ούτε και άλλες υφές, σαν το λευκό παντελονάκι.

Ξανά κοιτώ τριγύρω να βρω την αθωότητα,

Προνόμιο μεγάλο, ζυγίζω σε κλάματα, δεν μπορεί κάπου εδώ θα είναι, μονολογώ…

Καθώς βραδιάζει σκέφτομαι πως θα φωσφορίζει

Έτσι έχω πιθανότητες να το βρω.

Μα εκείνο…με ξεγελά…Έγινε αστέρι και μου γελά από Ψηλά…

Αχ… Αυτό το άσπρο παντελονάκι…

  Mrs Butterfly

Προηγούμενο άρθρο“Μελωδίες στον αγέρα”
Επόμενο άρθροΠόσα χρόνια χάνεις με κάθε τσιγάρο και πόσα με κάθε ποτό;