Οι νέοι γονείς συχνά λένε:
«Ούτε τι ήμουνα ήξερα, ούτε τι ήθελα, ούτε τι πρέπει να κάνω»
«Θα έπρεπε να υπάρχει σχολείο για γονείς»
«Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Ούτε να το πιάσω δεν ήξερα, ούτε να το ταΐσω. Φοβόμουν ακόμη και να το αγκαλιάσω»
«Νόμιζα πως θα έκανα ό,τι και οι γονείς μου. Αλλά δεν ήταν έτσι»
«Ναι, έχω πείρα. Είναι το τρίτο μου παιδί. Αλλά έχει άλλες ανάγκες από τα δύο πρώτα. Απαιτήσεις που δεν τις είχα αντιμετωπίσει, ούτε τις είχα φανταστεί»
«Όλοι νομίζουν πως με το που γεννάς ένα παιδί, ξέρεις και να το μεγαλώνεις. Κολυμπάω στα βαθιά και φοβάμαι μη βουλιάξω»
Η αναπαραγωγή βασίζεται σε ένα βασικό ένστικτο. Όμως η ανατροφή του παιδιού είναι τέχνη που μαθαίνεται. Με τη γέννηση του παιδιού αποκτάς αυτομάτως τον τίτλο και τις ευθύνες του γονιού. Όμως για να καλλιεργήσεις την τέχνη χρειάζεσαι μια ολόκληρη ζωή. Διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας ως γονείς αθροίζοντας γνώσεις βήμα βήμα, ανάλογα με τη φάση ανάπτυξης του παιδιού, και για κάθε παιδί χωριστά. Μα και το ίδιο παιδί αλλάζει σε κάθε φάση της ζωής του, εξελίσσεται και μαζί του εξελισσόμαστε και εμείς, ως γονείς.
Στην πραγματικότητα, παίζουμε το ρόλο του γονιού αυτοσχεδιάζοντας. Ωστόσο, χρειάζεται να ξέρουμε αν αυτοσχεδιάζουμε σωστά. Ακόμη και ο τρόπος που εκφράζουμε την αγάπη μας για το παιδί μας θέλει τέχνη και γνώση. Τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν. Όλοι θα κάνουμε σφάλματα. Ας το αναγνωρίσουμε. Αρκεί να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να μην συνεχίζουμε αποτυχημένες τακτικές κολλημένοι στην ιδέα ότι κάνουμε το σωστό, αυτό που μας λένε οι ψυχολόγοι, αυτό που γνωρίζουμε από τον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Εξετάσεις δίνουμε κάθε μέρα με κριτές το παιδί μας και εμάς τους ίδιους.
Πηγή: «Γονιός γίνεσαι μέρα με τη μέρα – Σκέψεις και Συμβουλές για Γονείς Παιδιών Προσχολικής Ηλικίας» περιοδική έκδοση του μη κερδοσκοπικού Σωματείου Ελίζα eliza.org.gr