Πολλοί πιστεύουν πως η συγχώρεση είναι πράξη και συνήθεια όσων είναι αδύναμοι, είτε μιλάμε για συναισθηματική δύναμη είτε αυτή της προσωπικότητας του καθενός από εμάς. Είναι όμως αυτή η επικρατούσα άποψη η σωστή;
Σίγουρα όλοι σε κάποια φάση, στιγμή και κατάσταση της ζωής τους έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα της συγχώρεσης ενός ατόμου που τους πλήγωσε, τους απογοήτευσε, τους διέλυσε. Ακόμα πιο σίγουρο είναι πως η επιλογή της συγχώρεσης ή της μνησικακίας είναι ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία μέσα στην καρδιά του καθενός. Στιγμές και πράξεις χαράζονται με πολύ πόνο μέσα στην καρδιά και το μυαλό μας και μένουν εκεί ανεξίτηλες, ίσως και για μια ζωή. Όσα μας πλήγωσαν έρχονται σε ενθύμηση πιο εύκολα και είναι δύσκολο να ξεπεραστούν. Όμως, τις περισσότερες φορές, τείνουμε να μην παραδεχόμαστε των πόνο αυτών των ενθυμήσεων και να παραμένουμε οργισμένοι με το πρόσωπο που μας τις προκάλεσε, μη θέλοντας να το συγχωρήσουμε. Σε ένα άρθρο της, η ψυχολόγος Βιβή Πετμεζά αναφέρει αναλόγως ότι «συχνά συμβαίνει να προσπερνάμε κάτι που έχει συμβεί, πείθοντας τον εαυτό μας ότι ‘δεν έγινε και τίποτα’, προκειμένου να αποφύγουμε τον πόνο και την απογοήτευση και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από έντονα δυσάρεστα συναισθήματα. Όταν κάτι πονάει πολύ, κάνουμε σαν να μη συνέβη. Δυστυχώς, όμως, αυτό το πάγωμα του συναισθήματος συνήθως γενικεύεται και υπάρχει ο κίνδυνος να παγώσουν όλα μας τα συναισθήματα». Αυτή η λύση δεν θα κάνει καλό σε κανέναν, και είναι φανερό πως δεν αποδεικνύεται κανείς δυνατότερος έτσι. Αν είναι κάτι το οποίο θα συμφωνήσουμε όλοι, αυτό είναι πως κάποιος που είναι πραγματικά ώριμος συναισθηματικά και δυνατός δεν απαρνείται τα ίδια του τα συναισθήματα και δεν μένει πεισματικά κολλημένος στο παρελθόν.
ΠΗΓΗ:maxmag.gr
