Πόσοι από εμάς κάνουμε το λάθος να ξεχνάμε πως η κάθε στιγμή της ημέρας που ζούμε και διανύουμε είναι μοναδική;
Πως ο κάθε άνθρωπος που συναντάμε, ειδικά οι πολύ κοντινοί και αγαπημένοι μας, είναι δώρο και όχι δεδομένοι.
Σίγουρα, μέσα στο χάος της καθημερινότητας είναι δύσκολο να κρατήσεις την ουσία της ζωής και να εκτιμήσεις ουσιαστικά τη ζωή που σου χαρίζεται.
Όταν όλοι και όλα απαιτούν από εσένα να είσαι εκεί, να δίνεις ψυχή και σώμα και πολλές φορές πράττοντας τα ίδια πράγματα καθημερινά για πολλά χρόνια ίσως και δεκαετίες.
Το μυαλό δημιουργεί την ψευδαίσθηση του δεδομένου , της ρουτίνας για να κουράζεται λιγότερο το κορμί να πράττει θα λέγαμε “μηχανικά”.
Ωστόσο, τι συμβαίνει όταν συνειδητοποιούμε πως έχουμε βαλτώσει και έχουν περάσει τα χρόνια αλλά εμείς μείναμε στάσιμοι;
Ή ακόμη χειρότερα όταν άνθρωποι που θεωρούμε δεδομένους και “σίγουρους” για εμάς μας εγκαταλείπουν;
Γιατί πρέπει να χάσουμε για να εκτιμήσουμε;
Υπάρχει τρόπος να προλάβουμε τις στιγμές ή αλλιώς την ευτυχία;
Ναι. Υπάρχει τρόπος. Ζώντας συνειδητά, αληθινά.
Ζώντας την στιγμή όχι απλά στα λόγια αλλά στις πράξεις. Δίνοντας προτεραιότητα στην αγάπη και σε όλα όσα μας προσφέρονται γύρω μας.
Γιατί εντέλει όταν σέβομαι τα πάντα γύρω μου-σέβομαι και το μοναδικό μου. Εμένα.
Και τότε επιτέλους θα ευτυχήσω και θα ζω παρατεταμένα…ευτυχισμένα. Κι όχι παρασιτικά.
Σαν ένα ανθρώπακι αλλά ως Ανθρωπος όπως μου αξίζει.
