Στην σημερινή εποχή που υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα στους ανθρώπους, λόγω της πανδημίας και των επιπτώσεων της, η αλληλεξάρτηση μεταξύ των ανθρώπων γίνεται όλο και πιο αναγκαία. Εδώ δοκιμάζεται το ανθρώπινο είδος κατά πόσο θα αναδείξει τα Ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και κατά πόσο θα επικρατήσει ο άκρατος εγωισμός του, με την ανάλογη υπεροψία και αλαζονεία του.
Υπεροψία. Πολύ ωραία λέξη, με αρνητική σημασία. Είναι αυτό το χαρακτηριστικό μιας προσωπικότητας που αρέσκεται στο φαίνεσθαι και στην διαρκή επιβεβαίωση του ότι ”μετράει” περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο βρίσκεται σιμά του.
Κάποιος πάσχει από υπεροψία όταν βλέπει τους άλλους ανθρώπους αφ’ υψηλού, σαν να είναι αυτός κάτι ανώτερο, κάτι διαφορετικό.
Από υπεροψία μπορεί να πάσχει, όχι μόνο ένα μεμονωμένο άτομο αλλά και μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, αν μαζί έχουν μάθει να βλέπουν όλους τους άλλους – που δεν ανήκουν στην ομάδα τους – με τρόπο υπεροπτικό.
Οι υπερόπτες είναι συνήθως βαθιά μοναχικοί, αυτό-καταδικασμένοι σε απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η ίδια η υπεροψία τους, με άλλα λόγια, είναι αυτή που τους εμποδίζει να νιώσουν την απλή ανθρώπινη ζεστασιά που όλοι οι άλλοι νιώθουν όταν είναι με αυτούς που αγαπούν. Είναι επίσης πιθανό να βλέπουν τους άλλους με καχυποψία, οπότε βιώνουν – επί καθημερινής βάσης – άγχος,φόβο και μελαγχολία.
Θεραπεία της υπεροψίας είναι να μάθει κάποιος να βλέπει τα δικά του σφάλματα, τις δικές του ατέλειες, ώστε σιγά – σιγά με αυτό τον τρόπο να σβήσει η αίσθηση της ανωτερότητας έναντι των άλλων που τώρα έχει.
Η υπεροψία είναι δυστυχώς “μεταδόσιμη ασθένεια”. Κατά συνέπεια, κάποιος που είναι επιρρεπής, που έχει δηλαδή μέσα του κάποιες τάσεις προς αυτή την κατεύθυνση, είναι καλό να προσέχει από ανθρώπους που είναι ήδη δοσμένοι στην υπεροψία. Αυτό δε σημαίνει να τους αποφεύγει πλήρως, απλά να προσέχει εσωτερικά όταν είναι μαζί τους ώστε να μην αφήνει τον εαυτό του να παρασύρεται στο δικό τους τρόπο σκέψης.
