Λένε πως οι μεγάλες αγάπες δεν είναι αυτές που μένουν αλλά αυτές που έρχονται, σου δίνουν ζωή και ύστερα χάνονται… Τι γίνεται όμως με αυτούς που μένουν πίσω;
Στην αρχή νιώθεις πως έχασες ένα κομμάτι του εαυτού σου και θα περάσει καιρός μέχρι να καταφέρεις να νιώσεις και πάλι ολόκληρος. Όλα χάνουν την αξία τους και κάθε τι που μέχρι χθες σου άρεσε τώρα πια το βρίσκεις ανούσιο. Ίσως, μετά από καιρό όλα τα κομμάτια του παζλ να μπουν και πάλι στη θέση τους, όμως εσύ δεν θα είσαι ποτέ ξανά ίδιος γιατί μερικές πληγές είναι τόσο βαθιές που όσος καιρός και αν περάσει δεν καταφέρνουν να κλείσουν.
Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες, μήπως εμείς δυσκολεύουμε τις καταστάσεις; Γιατί δεν λέμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε και κρυβόμαστε πίσω από όμορφες λέξεις επειδή φοβόμαστε την αλήθεια. Είναι στιγμές που αδυνατώ να κατανοήσω πως γίνεται να χωράει η λέξη φόβος μέσα στον έρωτα και στο ανώτερο συναίσθημα που μπορεί κάποιος να βιώσει, την αγάπη. Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς χρειάζεται απλά να το αφήσεις να σε παρασύρει και να σου χαρίσει μοναδικές στιγμές. Αν ζεις με το φόβο, δεν θα καταφέρεις ποτέ να νιώσεις όχι μόνο την αγάπη αλλά κανένα άλλο δυνατό συναίσθημα.
Να θυμάσαι, τα πυροτεχνήματα της καρδιάς είναι όμορφα μόνο αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να τα δεις!
