Δεν είναι λίγες οι φορές που το εγώ σου νίκησε τον “καλό σου εαυτό”.
Κάποιες φορές το συνειδητοποίησες και το μετάνιωσες -κάποιες φορές όχι.
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχασες σπουδαίους ανθρώπους, συνεργασίες, φιλίες, σχέσεις, δουλειές, εξαιτίας αυτού.
Αν, όμως, η πάλη του εγώ γίνεται συστηματικά συνηθίζει το μυαλό να αποβάλλει τα εσωτερικά μας τοξικά απόβλητα και μας μεταμορφώνει κυριολεκτικά και σταδιακά σε πεμπτουσίες του Ουρανού. Εκεί όπου ανήκουμε πραγματικά ψυχή τε και σώματι όλοι μας…
Έγκαιρα και αμετάκλητα να κινηθούμε σε ένα νέο πλαίσιο ζωής- στην αναγέννησή μας.
Αποβάλλοντας την αβάσταχτη ελαφρότητα του εγώ μας.
Ό,τι υποφέρουμε ψυχικά , σωματικά, πνευματικά είναι από το κεφάλι μας και μόνο… και φυσικά και από τον τρόπο λειτουργίας μας στη ζωή.
Όταν το εγώ πρωταγωνιστεί η αγάπη πάει περίπατο και τότε βιώνουμε αλλεπάλληλα χτυπήματα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ένας ινδιάνος εξιστόρησε κάποτε μία διδακτική ιστορία στο παιδί του:
“Όλοι μας έχουμε έναν καλό , κατάλευκο λύκο μέσα μας και έναν κακό , μαύρο λύκο. Την αγάπη και το εγώ μας.”
Το παιδί τον ρώτησε:
“Και ποιος νικάει μπαμπά;”
“Αυτός που ταϊζεις”,
απήντησε ο σοφός ινδιάνος.
Εσύ ποιον ταϊζεις;