Σύμφωνα με την Τζούντι Τζέιμς, η οποία εξειδικεύεται σε θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς και γλώσσας του σώματος, όλοι μας έχουμε διαφορετικούς τρόπους να γελάμε και τους χρησιμοποιούμε για διαφορετικούς σκοπούς ανάλογα με τις περιστάσεις.
«Τα περισσότερα από αυτά τα στιλ γέλιου είναι στο φάσμα της ”κοινωνικής συγκάλυψης”, δηλαδή τα χρησιμοποιούμε για να είμαστε ευγενικοί ή για να δημιουργήσουμε κοινωνικές σχέσεις».
Τι συμβαίνει όμως με το πραγματικό, αυθόρμητο, πηγαίο γέλιο; Πρόκειται για το γέλιο που μας ντροπιάζει, μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα και ακούγεται περίεργο… Μπορεί να περιλαμβάνει ρουθουνίσματα και «κακαρίσματα» που μας κάνουν να νιώθουμε αμήχανα… Έτσι, προκειμένου να αισθανόμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι, το καταπιέζουμε και βρίσκουμε άλλους τρόπους για να το εκφράζουμε. Αυτό μπορεί να γίνεται είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα.
Για παράδειγμα, μια αστεία γκριμάτσα αρκεί για να κάνει ένα παιδί να γελάσει. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι αυθόρμητο και δεν έχει τις αναστολές που αποκτάμε αργότερα στη ζωή. Αντίθετα, αν κάποιος ενήλικας είναι συνεσταλμένος, έχει «δουλέψει» τον τρόπο που γελάει και συνήθως τείνει να καλύπτει το πρόσωπό του και να συγκρατεί το γέλιο του. Το ίδιο συμβαίνει όταν κάποιος θεωρεί ότι έχει άσχημο χαμόγελο.
Συνεπώς, η γλώσσα του σώματος κάποιου την ώρα που γελά μαρτυρά πολλά για την προσωπικότητά του. Ο τρόπος που γελάμε μπορεί να αποκαλύψει αν είμαστε επιθετικοί, νευρικοί, αν καταπιεζόμαστε ή αν ντρεπόμαστε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο περισσότερο γελάμε, τόσο πιο χαρούμενοι είμαστε.
