Μακρύ κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο,
μα το χειρότερο
πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις.
Απ’ ό,τι άργησε να ‘ρθει κι από το τι δεν ήρθε,
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Από τα όνειρα που ανάθρεψα το πιο πονετικό μου: να μη γερνάω μόνη.
Πάλι θα μου ζητήσεις λογική εξήγηση
πάλι θα σου απαντήσω ότι να αντέξεις είναι το ζητούμενο
όχι να καταλάβεις.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω.
Η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού, μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη.
Το αυστηρώς φρουρούμενο μέλλον κι η αρπαγή του στο τέλος απ’ αυτό: Το ανώφελο.
Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.
Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Αυτάρκες είναι μόνο το μάταιον.
Αυτός ο Άλλος γιατί θέλει να γράφεται ντε και καλά με δύο λάμδα,
τι να το θέλει άραγε το δεύτερο δρεπάνι;
Στιγμή είναι, βέβαια, ένα τίποτε του χρόνου.
Όμως χωράει τ’ αποκορυφώματα.
Καλό παιδί το τέλος.
Πρόθυμο αυτοδημιούργητο αυτεπάγγελτο ταχύ επινοητικό.
Μίλησα νωρίς· είπα: Θυμάμαι· φουρκίστηκε η μάνα μου, μη βάζεις όλα τα παλιοπράματα από χάμω στο στόμα σου.
Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι.
Μ’ εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.
Να μην απορώ με τίποτα.
Άσε να κλαίω. Μόνο γράφε τους λόγους, μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη.
Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη πως βασανίστηκα για όλα.
Καιρό έχω να μιλήσω για όνειρα, καιρό δεν έχω, όνειρα δεν έχω, συμμετρική ανέχεια.
Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι η απουσία μας.
Νόρα Μαυροειδή
