Ο άνθρωπος για έναν ανεξήγητο σε εμένα λόγο έχει την τάση να βιάζεται να μεγαλώσει και όταν περνάει στην ώριμη ηλικία, κάνει τα πάντα για να δείχνει νεότερος και πολλές φορές παλιμπαιδίζει.
Για παράδειγμα, στις μέρες μας, ένα παιδί 12 ετών προσπαθεί να κάνει ό, τι ένας ενήλικος. Το μόνο που προδίδει την ηλικία του είναι η έκδηλη υπερπροσπάθειά του να τους μιμηθεί.
Όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν και οι ευθύνες αλλάζουν, αναπολούν τα παιδικά χρόνια που δεν έζησαν. Και πάλι, όμως, ως ενήλικοι ζουν για την επόμενη δεκαετία που θα έρθει θεωρώντας ότι θα είναι καλύτερη. Και όταν έρχεται η επόμενη δεκαετία, τους φταίνε οι οικείοι τους που δεν έζησαν ωραία φοιτητικά χρόνια, δεν βρήκαν μια αξιόλογη δουλειά και δεν έχει βρεθεί ακόμα κάτι αξιόλογο στη ζωή τους.
Και κάπως έτσι, τα χρόνια περνούν, ο άνθρωπος μεγαλώνει ηλικιακά, μα το μυαλό του βρίσκεται στα προηγούμενα χρόνια και σε όσα δεν έζησε. Έπειτα, ακολουθεί «ο παλιμπαιδισμός των ενηλίκων». Η παιδιάστικη δηλαδή συμπεριφορά του ενήλικα, που ζητάει απεγνωσμένα να επιστρέψει στην παιδική του ηλικία και ζει μέσα σε μια ουτοπία.
Τότε, συνήθως έχει γυναίκα ή άνδρα και παιδιά και όλη η οικογένεια γίνεται αποδέκτης αυτού του φαινομένου μή μπορώντας να βοηθήσει τον μεγάλο έφηβο- επαναστάτη της οικογένειας.
- Στο τέλος, ο άνθρωπος καταλήγει να μην ζει καμία δεκαετία της ζωής του, όπως της αρμόζει, γι’ αυτό και στα γηρατειά του έχει οργή και απωθημένα.
Είναι τότε που η γιαγιά και ο παππούς γίνονται διδακτικοί στα παιδιά και στα εγγόνια, καθώς έχουν πάντα μια ιστορία να διηγηθούν και μια παροιμία να πουν εμπνευσμένη από τον βίο τους. Είναι έτοιμοι να σου πουν το πιο όμορφο παραμύθι βασισμένο σε όσα δεν έζησαν, αλλά θα ήθελαν ή θα μπορούσαν να έχουν ζήσει.
«Ποιος; Αυτός! 1-0!» Πόσες φορές πήρατε την συγκεκριμένη απάντηση από κάποιον –ενήλικο- φίλο σας και αναρωτηθήκατε «Μα καλά, ακόμα στο Δημοτικό είναι;». Πιθανότατα όσες ήταν εκείνες οι φορές που, περπατώντας στον δρόμο φροντίσατε επιμελώς να πατήσετε μέσα (ή έξω) από τις γραμμές στα πλακάκια του πεζοδρομίου ή κάνατε ντους και δοκιμάσατε για πολλοστή φορά τις ικανότητές σας στην όπερα. Μην νιώθετε περίεργα, όλοι μας έχουμε κρατήσει συνήθειες και «ανωριμότητες» (sic) που είχαμε μικροί, μερικοί σε λιγότερο, άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Και όσα χρόνια και αν περάσουν, δύσκολα θα τις αποχωριστούμε.
Μερικές συνήθειες που είναι κοινές στους περισσότερους από εμάς:
* Όταν ανεβαίνουμε τα σκαλιά τα μετράμε.
* Πετάμε βότσαλα στους φίλους όταν κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα.
* Σκίζουμε το χάρτινο τραπεζομάντηλο στις ταβέρνες.
* Επαναλαμβάνουμε με λεπτή φωνή τα λεγόμενα όποιου θέλουμε να κοροϊδέψουμε.
* Ρίχνουμε «παστέλι» στο κούτελο.
* Κλωτσάμε κουκουνάρια στον δρόμο.
* Κάνουμε ότι παίζουμε μπάσκετ όταν χρειαστεί να πετάξουμε κάτι στα σκουπίδια.
* Πιάνουμε κόκκινο όταν λέμε το ίδιο πράγμα με κάποιον.
* Τραγουδάμε στο ντους.
* Ρίχνουμε ακόμα σαΐτες στους συναδέλφους στο γραφείο.
* Πιάνουμε το μπουκάλι με το νερό όταν μας λέει κάποιος να το πιάσουμε, αλλά δεν του το δίνουμε μέχρι να πει «δωσ’ το μου τώρα».
* Κάνουμε καθρεφτάκι όταν μας μουτζώνουν.
* Όταν ορκιζόμαστε σταυρώνουμε τα δάχτυλά μας.
* Κατουράμε στο ντους και στη θάλασσα.
Νόρα Μαυροειδή