Περνάν τα χρόνια, μεγαλώνεις, βλέπεις την ζωή σου να κυλάει και υπάρχουν χιλιάδες μικρές στιγμές της που δεν μπορείς, αλλά και δεν θέλεις να ξεχάσεις.
Ακόμη και αυτές που σε πόνεσαν, θέλεις να μείνουν εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού σου, στο βάθος της ψυχής σου, για να σου θυμίζουν πάντα ποιος πραγματικά είσαι…που ήσουν και που θέλεις να πας. Κλείνεις τα μάτια και τις βλέπεις ξανά και ξανά, όσος χρόνος και αν πέρασε δεν κατάφερε να τις σβήσει, είναι εκεί ολοζώντανες.
Και ύστερα είναι και αυτοί που λεν πως είναι μάταιο να ζεις παρέα με τις αναμνήσεις σου, όμως πραγματικά γιατί να πρέπει να διαγράψεις ότι έχεις κάνει και ότι έχεις πει, ότι ένιωσες. Αν δεν υπήρχαν και αυτές τι θα είχες να σου κάνει παρεά εκείνα τα βράδυα που δεν μπορείς να κοιμηθείς και τις αφήνεις να σε παρασύρουν και να σε οδηγήσουν σε δρόμους που έχεις περπατήσει, σε όλα αυτά που είχες και ξαφνικά χάθηκαν.
Μόνο μην κάνεις το λάθος να τις αφήσεις να σε παγιδέψουν, δώσε τους λίγο χώρο στην ζωή σου, στο μυαλό σου, γιατί μπορεί αυτές να είναι η ταυτότητα σου αλλά όπως τίποτα δεν παραμένει για πάντα ίδιο έτσι και εσύ μπορεί να έχεις αλλάξει…μην γυρίσεις πίσω.
Μην ξεχνάς πως εκτός από τις στιγμές που πικράθηκες υπάρχουν και αυτές που ένιωσες πραγματικά ευτυχισμένος…σίγουρα θα ήταν κρίμα αν δεν μπορούσες να τις κρατήσεις μέσα σου για να σε κάνουν να χαμογελάς όσα χρόνια και αν περάσουν!
